Δράσε ή σκάσε. Κάνουν καλό και τα δύο

10.02.2014



Ένα άρθρο για τους ξερόλες, τους απολιτίκ νάρκισσους του καναπέ και τις επερχόμενες εκλογές που αποτελούν και το μεγαλύτερο τεστ του πολιτικού μας επιπέδου
Χρήστος Δεμέτης

Στο παρακάτω κείμενο θα μιλήσουμε για δύο κατηγορίες συμπατριωτών μας που διαιωνίζουν την προβληματική μας φύση. Ο ξερόλας και ο απολιτίκ. Και οι δύο επικίνδυνοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Παράξενες μέρες έρχονται, ας κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας, όσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας κοινωνικοπολιτικά "υγιείς". Ακολουθούν προβληματισμοί και μπόλικη γκρίνια.

Ο ξερόλας

Στους τυφλούς βασιλεύουν οι μονόφθαλμοι. Ή αλλιώς, εκείνοι που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα.

Ο ξερόλας Έλληνας πιστεύει ότι θα καταφέρει να αλλάξει τον κόσμο από τον καναπέ του. Είναι εκείνος που θα μάθει τον διπλανό του τι σημαίνει έρωτας και επιτυχία στο άλλο φύλο και την ίδια ώρα θα εκτοξεύσει τον ομοφοβικό του τρόμο με βρισιές και απειλές, μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του, στο σύμπαν όλο.

Θα δίνει συμβουλές όπως συνηθίζει κάθε ώρα και στιγμή, για σωστή οικονομική πολιτική αλλά θα κοιτάζει πάντα και το βόλεμα του μεμψοιμιρώντας, κυρίως για το "ξεκάρφωμα". Ποιος του δίνει σημασία πέραν της αυλής του; Κανείς.

Ο ξερόλας συνήθως είναι και ανασφαλής και τούμπαλιν. Μου θυμίζει κάτι δημοσιογράφους που πουλάνε μεγαλοστομίες για να πάρουν πέντε μπράβο. Από ξερόλες φυσικά.

Απαίδευτοι μέσα στον πολυτεμαχισμό της υπερπληροφόρησης. Ενδοσκόπηση. Άγνωστη λέξη. Δύσκολη, πονάει, καλά κάνεις ξερόλα μου και την αποφεύγεις.

Στις επόμενες εκλογές, εκείνος ξέρει τι θα ψηφίσει. Θα ακολουθήσει τη γνωστή, δοκιμασμένη συνταγή του παλαιού δικομματισμού. Ή μάλλον, μπορεί και να μην ψηφίσει καν, για να κάνει την κριτική του εκ του ασφαλούς.

Για τα δικά του δεδομένα, ο Σωκράτης φαντάζει χαζός στα μάτια του, μιας και διατυμπάνιζε το γνωστό τοις πάσι, "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα". Σίγουρα πάντως, δεν ήταν ανεύθυνος.

Ο απολιτίκ, Πόντιος Πιλάτος

Η Ελλάδα έχει γεμίσει επίσης από Πόντιους Πιλάτους, πολίτες απολιτίκ και από πολιτικούς νάρκισσους, μεγαλομανείς ή ευθυνόφοβους. Να εντοπίσουμε ευθύνες και να κατονομάσουμε ενόχους; Όχι, δεν έχει νόημα.

Το μόνο που έχει νόημα είναι η αυτοκριτική. Ενόψει εκλογών δεν υπάρχουν δικαιολογίες για αποχή, ούτε για απόψεις του τύπου "δεν ξέρω, δεν απαντώ". Το λευκό είναι άφεση αμαρτιών, είναι εκχώρηση δικαιωμάτων πάνω σε ένα σώμα που έχουν μάθει να το βιάζουν.

Είναι η αποθέωση του συνδρόμου της Στοκχόλμης, η πλήρης ταύτιση του θύματος με τον θύτη. Η μόνη υπεύθυνη συμπεριφορά που μπορεί να μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, είναι η ενεργή συμμετοχή σε πράγματα και θεσμούς με κάθε τρόπο και χωρίς τη γνωστή ελληνική εμπάθεια. Χωρίς εν τέλει παθογένεια.

Υπάρχει η αυτο-οργάνωση, η οργάνωση σε μικρές ομάδες και η υποστήριξη νέων προσώπων. Υπάρχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι που έχει απαξιωθεί από τη δημόσια σφαίρα και είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του πολιτεύματος μας. Ακόμα.

Από την άλλη, υπάρχει και η πόλωση.

Η πόλωση που προκάλεσαν πολλοί ανιστόρητοι ιδεολογικοί ηγεμόνες (βλέπε media και συμβούλους επικοινωνίας) των προηγούμενων ετών και έφτιαξαν ένα εκλογικό σώμα με μνήμη χρυσόψαρου.

Ξεχνάμε την ιστορία μας, τον εμφύλιο και όσα δεν καταγράφηκαν ποτέ στα βιβλία όπως θα έπρεπε να έχουν καταγραφεί. Προτού κάνουμε κριτική ας δώσουμε τον λόγο στον διπλανό μας και ας τον αφήσουμε να ολοκληρώσει μισή έστω σκέψη. Αυτό είναι το νόημα της δημοκρατίας, αυτό είναι το νόημα της συμμετοχής.

Γιατί τον κόσμο δεν τον άλλαξε ο Πόντιος Πιλάτος, ούτε ο νάρκισσος. Ευτυχώς.

Και μετά, ήρθαν οι εκλογές

Σε λίγο καιρό, ο Έλληνας θα κληθεί λοιπόν να ψηφίσει τους τοπικούς του αντιπροσώπους. Η πολιτική του στάση θα είναι ένα προμήνυμα για το τι μέλλει γενέσθαι την επαύριο. Όσοι αποφασίσουν να μην λάβουν μέρος στα κοινά, τουλάχιστον ας μην κάνουν κριτική. Τέτοια κριτική, δεν τη χρειάζεται κανείς. Το άκυρο μπορώ να το δεχτώ σαν πολιτική θέση. Και πάλι όμως, εκχωρεί χώρο στον πρώτο και ας διαφωνήσουν πολλοί με αυτή την τοποθέτηση.

Ναι, μπορώ επίσης να δεχτώ πως το επίπεδο μεγάλου μέρους των πολιτικών μας, προσομοιάζει με εκείνο του Χαϊκάλη και του Καρυπίδη. Όχι ότι έχω κάτι προσωπικά με τους ανθρώπους, αλλά σίγουρα, το πολιτικό επίπεδο φθίνει. Και παραδείγματα σαν τα παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα την διαπίστωση αυτή.

Εναλλακτικές όμως υπάρχουν. Ο σταυρός χρειάζεται μελέτη, φροντίδα και προσοχή. Γιατί μέσα στον όλο μηδενισμό, υπάρχουν και άνθρωποι που μπορούν να αναλάβουν καθήκοντα. Και να κριθούν από τις πράξεις τους μετά.

Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ το δόγμα "και οι 300 είναι για το πυρ το εξώτερον". Και στην τελική υπάρχουν και άλλοι εκτός Βουλής, που αξίζουν ένα κάποιο βλέμμα.

Στο χέρι μας είναι η πολιτική τιμωρία και η αποδοκιμασία μέσα όμως από τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Και σε αυτό είμαι απόλυτος.

Όσοι ψηφίσουν κόμματα δοκιμασμένα και φθαρμένα, έχουν κι αυτοί δικαίωμα συμμετοχής στον διάλογο. Ο άξιος της μοίρας του, δεν έχει μάθει από τα λάθη του μεν, δεν παύει να είναι άξιος για την επιλογή του, δε.

Μετά τον "σταυρό" του όμως, ας μην γκρινιάξει άλλο, ας στηρίξει έμπρακτα την επιλογή του. Από ξερόλες χορτάσαμε. Τουλάχιστον, ας μην βουίζουν με τις ιαχές τους μέσα στα αυτιά μας πια.

Συνοψίζοντας θα κατέληγα στα παρακάτω. Αυτοοργανώσου. Στήριξε μικρές ομάδες πολιτικής και κοινωνικής δράσης. Στήριξε μικρά κόμματα ή μη φθαρμένα πρόσωπα. Κυρίως, ενημερώσου.

Και τέλος, σε ότι αφορά την ευθύνη της νέας γενιάς. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Εμείς, λοιπόν, θα πρέπει να αποφασίσουμε τι πραγματικά επιθυμούμε να είμαστε. Επικριτές των προηγουμένων και απόντες, ή δημιουργοί και οραματιστές του μέλλοντός μας με ενεργή συμμετοχή στο παρόν. Οι δρόμοι είναι δύο. Και τα σκυλιά δεμένα.

Αντί επιλόγου

"Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή.

Δε δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική.

Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, oι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών…". - ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ.

http://news247.gr